Na początku powieści autorki scenariusza do filmu, E.Czapiel, pojawia się dedykacja :
"Z małych miłości rosną chęci, z wielkich fakty. Dzięki Beciu,że ofiarowałaś mi część swoich inspirujących wspomnień".
Jeżeli Pani Beata Kawka doświadczyła w swoim życiu, takiej przyjaźni , jaka została przedsatwiona w produkcji "Jasne..."- to szczerze zazdroszczę jej tak wspaniałych wspomnień, z których rodzą się pomysły na takie filmy, i na ich realizacje. Dla mnie jest to niewątpliwie jeden z lepszych polskich filmów, ostanich lat i najlepszy film, o przyjaźni-jaki miałam okazję obejrzeć. Odnalazłam siebie w tym filmie niejednokrotnie, choć z pozoru niewiele mam wspólnego
z zaprezentowaną fabułą. Przede wszystkim to tzw. "wyciskacz łez"(wzruszyłam się wielokrotnie),opowieść o pięknej przyjaźni,dla której choć na chwilę można porzucić swoje przyzwyczjenia, poglądy, status społeczny, a nawet własne życie. To także historia prawdziwa(choć i tak,życie bywa częsciej-bardziej brutalne), a tej prawdy ostatnio w kinie coraz mniej. Prawdy, która boli-ale równocześnie daję nadzieję i wzrusza. Doskonałe wszystkie kreacje aktorskie, zwłaszcza najmłodszej aktorki-czyli filmowej córki Sygity, Marysi. Cieszę się,że film(a także książka, którą gorąco polecam-ponieważ jest ona dopełnieniem projekcji filmowej)są dowodem, że istnieją jeszcze takie przyjaźnie, że warto wierzyć w takie więzi, a także jak mawiał Arystoteles:"By zapragnąć przyjaźni nie potrzebujesz wiele czasu, lecz sama przyjaźń jest owocem, który dojrzewa powoli." Dlatego ten film był i jest potrzebny i warto w nim odnaleźć siebie.